Recensies en foto 's
Stukgoedfestival is een stik goed festival
Stukgoed, een festival met theaterpareltjes, in t Kapelletje, het gezelligste theater van Nederland, oké… van Rotterdam. Geen massagoed, geen bulkgoed maar stukgoed, dat één voor één behandeld wordt. Op 26 april was alweer de vierde editie.
Wat een ontspannen sfeer was er voor de voorstelling. Ik mocht mee-eten met de crew en zag spelers zich voorbereiden. De spelers van Maatje Meer hadden nog tijd voor een toetje: Icey Skyr, low sugar en low fat. Ik sprak Maurice die vanavond samen met Bran de techniek ondersteunt: 6 zo verschillende voorstellingen vergen extra technische handelingen en is daardoor complex. Voor hun veel werk maar met hun jeugdige enthousiasme graag gedaan. Ook sprak ik de dichter des avonds, Eddy Geerlings. Hij vertelde tussen neus en lippen dat hij tussen 1980 en 2000 de theatercriticus van het AD was geweest. Hij zag honderden voorstellingen en interviewde grootheden. Dan zou ik dus vanavond zijn recensent zijn….., en dat voor de eerste keer van mijn leven.
De spelers druppelen binnen. Jonge spelers en dansers. Dat beeld is na de 6 voorstellingen blijven hangen: wat een jeugdige, vitale energie. Ook de volgorde in de programmering was goed gekozen. Chapeau voor Patrick Bruggeman voor de programmering, de kwaliteit van de programmering en de organisatie. Voor de pauze 4 tekst theaterstukken en na de pauze eerst muziek en dan dans als uitsmijter.
Ik werd 6 keer een voorstelling ingezogen. Alle met een heerlijke eigenheid en kwaliteit, en krachtig in hun eigen kwartier.
De avond begon met de groep Stuk. Zij speelden hun voorstelling Rem. We zien de nare droom die de Remslaap verstoort. In een samensmelting van bewegingstheater, teksttheater en zang zien en horen we collega`s in hun Office-omgeving. Eerst in snelle opkomst hun gezichtsuitdrukkingen ( verveeld, boos, slaperig, nerveus) en botsingen met elkaar. Dan hun korte dialogen waarin ze elkaar opdrachten geven, hun zogenaamde successen delen, roddels uitwisselen. De 7 collega`s geven niet de indruk met plezier te werken. Vooral de IT’er is het afschuifloket. De voorstelling eindigt met het lied in ‘Het kwartaal van de tijger’. Het lied wordt gezongen door de Tiger, de CEO: goede resultaten ten faveure van de stakeholders. De collega`s staan om hem heen en de twee tigergirls ondersteunen het lied met hun tijgergeblaas. Aan het eind van het lied ontstaat er kortsluiting bij de IT’er in een extatische dans: deze nare werkdroom werd een nachtmerrie.
De 7 spelers speelde de voorstelling met een mooie energie. De meesten speelden bij de studentengroep Risk. Ze zijn inmiddels afgestudeerd en aan het werk. Gelukkig gingen ze door in Stuk en gaan ze door met theater maken. Ik kijk uit naar hun volgende voorstelling.
Het tweede optreden was van een heel andere orde. De twee goed op elkaar ingespeelde spelers Agaath en Johan ( Agjoh) speelden hun voorstelling Niets. We zien twee wachtende doden voor de hemelpoort. We zien aan hun tenen een label met hun overlijdensdatum. Die blijkt al jaren geleden. Hun wereld is het Niets. Er is niets en er gebeurt niets: waar wachten ze eigenlijk op. In een absurdistische dialoog ontstaat er toch contact die op het laatst op een beginnende verliefdheid lijkt. Dan weten we dat het eigenlijk twee eenzame ongelukkige zielen waren. Beiden zijn uit hun ongelukkige levens gestapt. Ben sprong van de Erasmusbrug, maar had al spijt toen hij de reling los liet. Lydia reed met haar nieuwe Saab tegen een boom. Ze merkte toen ook dat de Saab kwetsbaarder was dan de verkoopfolder had aangegeven. Met veel humor en een goede timing boeit het stuk van begin tot eind.
Dan de dichter ( en nog veel meer) Eddy Geerlings. Hij draagt een aantal eigen gedichten voor. Eddy is niet meer de jongste. Ik zie en hoor een ondeugende jeugdigheid, waarbij de weemoed niet ver is. Zoals in de gedichten over de dood en de stokoude man. Vooraf vraagt hij ons de stilte na het lezen van een gedicht te respecteren. Het gedicht kan zo indalen. Dat werkt goed en hoe mooi was het dat Eddy zelf na het lezen van zijn laatste gedicht zei: “zo, nu mag u een applausje geven”. Dat deden we met graagte en veel warmte.
De spreekstalmeester van dienst, Reinier, kondigt dan de zachtste theatergroep van Nederland aan: Maatje Meer. Ze spelen hun nieuwe voorstelling Over gewichtige zaken. Ik zag eerdere voorstellingen en de groep borduurt verder op hun thema ‘overgewicht’. Altijd die stigma’s over dik zijn. “wat…., noem jij mij dik?” Het belangrijkste attribuut is de weegschaal en vanavond is het weegmoment. Wanneer doe je dat en wat heb je dan nog aan? Hoe stoer blijft het om als toeschouwer te zien dat bij de kleren uitgaan: hoezo zou ik me schamen? En hoe droogkomisch blijft Truike uit de hoek komen. De dames nemen elkaar de maat en aan het eind wordt er toch nog gezamenlijk gewogen. Maar het gewicht krijgen we niet meer te zien. Hoe luchtig kan gewichtig zijn.
Na Maatje Meer kondigt Reinier de pauze aan. Na de pauze zijn nog twee acts.
We starten met muziek van de groep de Woolshop. Ik ben er bij in de pauze als ze inzingen. Dan al hoor ik een mooie verstilling in de klanken van de verschillende stemmen. Ik drijf er in weg.
Als het publiek terug is begint hun voorstelling. Enthousiast wordt de groep geleid door hun pianist/ dirigent. Ik zie de spanning van de zangers en hoor de goede afloop. Aan het eind volgen nog eigen liedjes. Alle mooi gezongen met ruimte voor korte solo’s. De sfeer in alle 5 liedjes is gelijk en terecht lees ik hun flyer over een reis door het universum en de elementen aarde, lucht, water en vuur’. Ik reisde met hun mee.
De uitsmijter van de avond zijn de zeven jonge danseressen onder leiding van hun choreograaf Neil Dolan. Zij spelen hun voorstelling the journey . Wij kennen Neil al langer en opnieuw maakte hij in korte tijd een sprankelende, energievolle dansvoorstelling. De jonge vrouwen zijn allen in het dagelijks leven studenten aan de TU in Delft. Het zijn o.a. toekomstige ingenieurs en architecten. Op het podium zie ik danseressen. Iets van hun mogelijke werktoekomst zie ik bij de opkomst. De vrouwen komen op in kantoorkleding: zwarte broeken met lange witte overhemden. Voor mij was het hoogtepunt de overgang van de dans van de Sandman, haar hoofd ingewikkeld met verband en de opkomst van de groep als uitdagende burleske dames. De muziek is prachtig gekozen ‘sweet dreams’ ( Eurythmics) in de cover van Marilyn Mansion. Dan is de afstand naar kantoor ineens wel heel groot.
Reinier sluit de avond af. Ik genoot van zijn humorvolle aan elkaar praten en aan- en afkondigen. Hij kondigt gelukkig aan dat in november het volgende Stukgoedfestival staat gepland. Natuurlijk dan weer een volle en blije zaal.
Harm Teunissen
